Branże
Edukacja, usługi, narzędzia
Programy współpracy
W ramach Zielonego Ładu UE, Unia Europejska przyjęła projekt regulacji “Zrównoważony Produkt”, który wprowadza ideę cyfrowego paszportu produktowego. Nowe wymogi unijnego prawa wpłyną na globalną gospodarkę, ponieważ zobowiązują wszystkie podmioty gospodarcze do udostępniania odpowiednio ustrukturyzowanych danych produktowych.
Celem poniższego dokumentu jest przedstawienie ogólnego zarysu architektury danych, w oparciu o pakiet standardów, które mogłyby wspierać strukturę danych paszportu produktowego.
Zastosowanie otwartych i globalnych standardów GS1 jako fundamentu unijnego systemu zarządzania danymi produktowymi umożliwiłoby swobodny przepływ towarów na skalę globalną oraz zminimalizowałoby zakłócenia w globalnym łańcuchu dostaw. Zapewniłoby także interoperacyjność danych dla wszystkich jego uczestników.
GS1 in Europe wspiera koncepcję architektury Cyfrowych Paszportów Produktowych UE, która:
opiera się na trwałej tożsamości produktowej
zapewnia podmiotom gospodarczym oraz regulatorom maksymalną elastyczność, ponieważ umożliwia automatyczne sczytywanie danych
stawia nacisk na rozwój potencjału biznesowego oraz korzyści marketingowych oraz zwiększa wydajność poprzez usprawnienie procesów, które pozwalają je dostarczyć
jest zdecentralizowana, tzn. pozwala uniknąć zakłóceń centralnej infrastruktury danych i nie dopuszcza do uzależnienia użytkownika od jednego usługodawcy
definiuje rolę archiwum/notariusza jako organu, który ma prawo monitorowania zgodności oraz pełni funkcję repozytorium wpisów
bazuje na otwartym, interoperacyjnym standardzie (opracowanym przez GS1 oraz inne organizacje)
może zostać rozbudowana w oparciu o nowe technologie, z dodatkowymi poziomami weryfikacji danych
Poniższy przykład pokazuje wykorzystanie kodu QR, gdyż obecnie jest to najpopularniejszy dwuwymiarowy kod kreskowy. Niemniej w opisanym kontekście można zastosować też inne nośniki danych zgodne ze standardami GS1.
Joanna chce położyć na poddaszu swojego domu parkiet. Chcąc ułatwić sobie pracę, postanawia kupić elektryczną wkrętarkę.
Skanowanie kodu QR 1:
Będąc w sklepie, Joanna skanuje kilka różnych kodów QR na różnych modelach wkrętarek za pomocą aplikacji mobilnej. Aplikacja uzyskuje dostęp do poszczególnych Cyfrowych Paszportów Produktowych oferowanych wkrętarek, a następnie wyświetla porównanie parametrów produktów. Specyfikacja każdego modelu zawiera informacje dotyczące jego wpływu na klimat, emisji CO2 na etapie produkcji, itd. Dzięki temu Joanna może wybrać produkt, który najbardziej spełnia jej oczekiwania. Po kilku latach ładowarka wkrętarki przypadkowo się psuje. Usterka jest tak poważna, że urządzenia nie da się naprawić.
Skanowanie kodu QR 2:
Po zeskanowaniu kodu produktu na wkrętarce, Joanna dowiaduje się, że producent nie oferuje już tego modelu i niestety oddaje wkrętarkę, wraz z ładowarką do sklepu lub innego punktu recyklingu.
Skanowanie kodu QR 3:
Pracownik firmy zajmującej się recyklingiem odbiera zepsutą wkrętarkę od Joanny i skanuje kod QR urządzenia. Odnajduje Cyfrowy Paszport Produktu, który zawiera informacje dotyczące metali użytych do produkcji akumulatora. To umożliwia odesłanie akumulatora jako złomu wysokiej jakości do odpowiedniego miejsca zbiórki.
Skanowanie kodu QR 4:
Pracownik firmy zajmującej się recyklingiem po zeskanowaniu kodu QRQ zyskuje dostęp do szczegółowych informacji na temat samej wkrętarki. Dzięki temu można ją rozmontować oraz odzyskać wiele komponentów do powtórnego wykorzystania, lub jeśli to możliwe, do przerobienia.
Skanowanie kodu umożliwia dwustronną komunikację. Skaner zbiera informacje, a jednocześnie wysyła je dalej. Przykładowo, producent wkrętarki może otrzymać informację o zakończonym cyklu życia produktu i może odprowadzić stosowne podatki w oparciu o dokładne dane produktowe.
Każda z opisanych powyżej czterech operacji skanowania zależy od:
1. Stabilnego globalnego systemu identyfikacji towarów i ich komponentów.
2. Sposobów połączenia towaru z wieloma różnymi źródłami danych.
3. Interoperacyjnej wymiany danych pomiędzy różnymi uczestnikami procesu oraz możliwości odczytu na urządzeniach.
Operacje te nie wymagają centralnej obsługi danych, ani też duplikowania danych w sieci komputerowej, co wymagałoby dodatkowego zużycia energii.
Przez ostatnie 50 lat kody kreskowe były z powodzeniem stosowane w różnorodnych sektorach gospodarki na całym świecie. Standardy ISO/GS1 wyjaśniają, w jaki sposób należy nanieść identyfikator na opakowanie konkretnego produktu, jednak jego trwałość stanowi pewne wyzwanie, zwłaszcza po ściągnięciu i usunięciu zewnętrznego opakowania. Towary takie jak baterie lub wyroby elektroniczne można oznaczyć nanosząc lub grawerując identyfikator na ich powierzchnię. Identyfikator odzieży może być nadrukowany, wpleciony w metkę lub przenoszony na znaczniku RFID osadzonym w tkaninie. W przypadku towarów budowlanych, prawdopodobnie konieczne będzie naniesienie identyfikatora w kilku różnych miejscach, gdyż pojedynczy element zawierający identyfikator może zostać usunięty.
W przypadku produktów wirtualnych, identyfikator musi występować niezależnie od samego produktu. Dzięki temu nawet gdy podmiot gospodarczy wycofa się z rynku, zmieni nazwę lub właściciela, nie będzie mieć to wpływu na sam identyfikator.
Identyfikator musi odnosić się do samego produktu, a nie do cyfrowego paszportu produktowego (co przydaje się tylko na niektórych etapach cyklu życia produktu).
Identyfikator musi zachować trwałość od zakupu aż po proces utylizacji i spełniać swoje zadanie na każdym etapie cyklu życia produktu.
Towary są produkowane z surowców i komponentów pochodzących z różnych lokalizacji oraz od podmiotów gospodarczych działających w różnych regionach. W kolejnym etapie są wprowadzane na rynek fizyczny lub też cyfrowy, a następnie sprzedawane lub odsprzedawane w wielu różnych kontekstach. Towary mogą różnić się rozmiarem oraz kolorem, a w innych aspektach być identyczne. Zestawy upominkowe mogą zawierać wiele różnych produktów, które funkcjonują na rynku jako odrębne produkty.
Jakby tego było mało, produkty z czasem ewoluują. Nawet jeśli mamy do czynienia z “tym samym” produktem, poszczególne partie mogą zawierać komponenty pozyskiwane z różnych miejsc. Z czasem mogą one się zmienić, co nie pozostanie bez wpływu na Cyfrowy Paszport Produktowy. Dlatego też w przypadku niektórych kategorii produktowych zastosowanie dodatkowego identyfikatora dla danej partii produkcyjnej lub indywidualnego numeru seryjnego dla każdego produktu z osobna może okazać się konieczne.
Kwestie te leżą u podstaw identyfikacji produktu, a standaryzacją w tym obszarze zajmuje się organizacja GS1. Od prawie pięciu dekad GS1 zarządza uznawanym na całym świecie standardem identyfikacji produktów zwanym Globalnym Identyfikatorem Jednostki Handlowej (GTIN). GTIN jest standardem ISO i został stworzony od podstaw, by wspierać otwarte łańcuchy dostaw. Obecnie jest uznawany i stosowany do identyfikacji produktów jako numer zakodowany w popularnym kodzie kreskowym. Można go spotkać na prawie każdym towarze dostępnym w globalnym handlu detalicznym na całym świecie, w tym w e-commerce.
Rysunek 1: GTIN 9506000134369 zakodowany w kodzie kreskowym EAN.
W systemie GS1 istnieje kilka oddzielnych standardów dla różnych identyfikatorów. Przewidziano je z myślą o różnych sposobach kodowania, formatach oraz nośnikach danych (np. kody kreskowe). W identyfikacji produktów największe zastosowanie ma GTIN:
Kodowanie dodatkowych informacji, np. daty ważności lub daty przydatności wymaga kodów kreskowych o większej wydajności, np. QR.
Standard identyfikacji GS1 jest częścią struktury automatycznej identyfikacji oraz technik przechwytywania danych ISO/IEC 15459, a zgodnie z procedurą rejestracyjną ISO/IEC 15459-2 GS1 jest organem standaryzującym.
GTIN służy do jednoznacznej identyfikacji wszystkich jednostek handlowych, czyli produktów lub usług wycenianych, zamawianych oraz fakturowanych na każdym etapie łańcucha dostaw. Oznacza to, że choć jest on powszechnie uznawany za rozwiązanie do identyfikacji produktów w obiegu detalicznym, może być też z łatwością wykorzystany w zaopatrzeniu łańcucha produkcji, np. do identyfikacji surowców lub komponentów, które same stanowią jednostki handlowe w obiegu B2B. Zapisy odnoszące się do zaopatrzenia procesu produkcji, łącznie z identyfikacją produktów wykorzystywanych jako surowiec lub komponent przez partnera handlowego na niższym szczeblu łańcucha wartości, zapisano w Standardzie Zarządzania GTIN.
Po połączeniu z numerem seryjnym, identyfikator GTIN można wykorzystać do identyfikacji produktu końcowego w całym cyklu życia, co oznacza, że GTIN może pełnić rolę identyfikatora zasobu.
Standardy identyfikacji GS1 mogą być wykorzystane do identyfikacji innych przedmiotów biznesowych występujących w całym łańcuchu dostaw takie jak uczestnicy, lokalizacje, kontenery wysyłkowe, przesyłki, dokumenty oraz inne. Niektórzy z uczestników oraz lokalizacje, którzy mogą być identyfikowani za pomocą Globalnego Numeru Lokalizacji to pierwotni producenci (farmy, kopalnie, działki leśne, itd), obiekty przetwórcze oraz pakujące, magazyny, centra dystrybucji, sklepy, warsztaty, budynki, itd.
Rysunek 2. Uproszczony łańcuch dostaw jeansów
Przedstawiony powyżej uproszczony schemat pozwala zrozumieć ogólną istotę łańcucha dostaw, jednak poszczególne łańcuchy dostaw są najczęściej bardziej złożone. Bardziej adekwatnym byłoby nazywanie ich sieciami dostaw, które angażują dużo większa liczbę uczestników.
Rysunek 3. Łańcuchy dostaw zwykle nie są liniowe i proste
Podczas podróży od producenta pierwotnego do użytkownika końcowego surowce są agregowane, a następnie wielokrotnie przetwarzane. W końcu stają się końcową jednostką handlową, którą kupuje i używa użytkownik docelowy.
Na każdym etapie procesu określony zestaw surowców lub komponentów, z których każdy jest opatrzony osobnym identyfikatorem, zostaje przekształcony w nowy produkt, z nowym identyfikatorem GTIN. Tę agregację można rejestrować na każdym etapie i udostępniać uczestnikom innych łańcuchów dostaw, którzy również stosują standardy GS1.
Poniższy rysunek przedstawia uproszczony schemat procesu, w którym odrębne produkty, zidentyfikowane na poziomie partii za pomocą identyfikatora GTIN oraz numeru partii, lub na poziomie klasy (tylko identyfikatorem GTIN), przekształcają się w nowy odrębny produkt za zasadzie agregacji.
Rysunek 4. Przykład agregacji surowców
Szczegóły procesu agregacji i udostępniania danych zdarzeń identyfikacyjnych opisuje Globalny Standard Identyfikowalności. Kolejny ze standardów GS1, Electronic Product Code Information Service (EPCIS), precyzuje na poziomie technicznym jakimi danymi mogą zarządzać uczestnicy łańcucha dostaw oraz jak mogą je udostępniać między sobą. Ten standard techniczny jest EPCIS jest również standardem ISO, przedłożonym w organizacji ISO przez GS1.
Rysunek 5. Przykładowe zobrazowanie Standardu Globalnej Identyfikowalności GS1
Bardzo istotną kwestią jest możliwość zamknięcia obiegu towarów, tak, aby produkty wychodzące z łańcucha dostaw mogły stanowić budulec cyklu życia kolejnego produktu. W powyższym przykładzie z tuńczykiem są to puszki, które można wykorzystać do produkcji nowych puszek.
Identyfikator produktu można wykorzystać do rejestracji działania konsumenta, np. umieszczenia pustej puszki w odpowiednim pojemniku na odpady. Zdarzenie to można wykorzystać do nagradzania konsumentów za działania proekologiczne, a jednocześnie do sprawdzania informacji na temat typów metali oraz powłok wykorzystanych przy produkcji puszek.
Z chwilą, gdy puszka trafia ponownie do obiegu, staje się surowcem. Tym samym, bela zebranych puszek – innymi słowy złom – jest sam w sobie jednostką handlową, któremu można przypisać Globalny Numer Jednostki Handlowej. Każde takie zdarzenie zachodzące w procesie można zarejestrować, a następnie udostępnić za pośrednictwem standardu EPCIS. Jeśli produkt jest identyfikowany na poziomie partii, można stosunkowo łatwo ocenić odsetek puszek poddanych recyklingowi. W dwóch konkretnych przypadkach identyfikatory GS1 wykorzystuje się w kilku krajach UE oraz nie należących do UE w programach zwrotu depozytów. Identyfikator GTIN jest także coraz częściej używany w walce z marnotrawieniem jedzenia, ponieważ daje wgląd w datę ważności produktu.
Identyfikatory, kody kreskowe, znaczniki oraz czytniki, identyfikatory GTIN, numery partii, numery seryjne jak również wiele innych rozwiązań można zakodować za pomocą różnego typu jedno- lub dwuwymiarowych optycznych kodów kreskowych, jak również różnych typów znaczników RFID. Zbiorcza nazwa na wszystkie powyższe artefakty to “nośnik danych”. Poszczególne nośniki danych mają różne możliwości, mocne i słabe strony, jednak warto pamiętać o kilku najważniejszych kwestiach:
Jednowymiarowe kody kreskowe, kody QR, kody GS1 Data Matrix, znaczniki RFID oraz znaczniki NFC to dobrze znane nośniki danych. Większość z nich definiują odpowiednie standardy ISO/IEC.
Wszystkie nośniki danych mogą kodować liczby, a większość z nich także ciągi znaków, choć kodowanie liczb jest bardziej wydajne.
Składnia ciągu znaków (interpunkcja stosowane do rozdzielenia poszczególnych identyfikatorów, kolejność w jakiej są one nanoszone, itd.) jest niezależna od nośnika danych, a definiuje ją Standard Zastosowania Organu Wydającego, takiego jak GS1. Oznacza to, że na przykład ten sam zestaw identyfikatorów można zakodować na różnych nośnikach danych, w oparciu o różne składnie. To producent decyduje którą składnię zastosować na wybranych nośnikach danych tak, aby jak najlepiej służyły jego potrzebom.
Kamery w smartfonach odczytują kody QR bez instalowania osobnej aplikacji. Większość z nich odczyta też znaczniki NFC (jeśli funkcja ta będzie włączona). Jednak tylko kilka modeli jest obecnie w stanie odczytać kody GS1 Data Matrix.
Pożądane działanie urządzenia inicjuje treść nośnika danych, a nie sam typ nośnika danych.
Aplikacje telefonów komórkowych mogą być tak zaprogramowane, aby współpracować z każdym optycznym nośnikiem danych.
Na chwilę obecną smartfony nie odczytują znaczników RFID bez dodatkowego osprzętu.
Na poniższych schematach podane są dwa przykłady składni GS1, które ilustrują zakodowanie czterech oddzielnych informacji w jednej wiadomości, i to na dwa różne sposoby.
Rysunek 6. Cztery identyczne informacje zakodowane przy pomocy dwóch różnych składni GS1
Składnia GS1 jest zoptymalizowana pod kątem jak najmniejszego ciągu znaków. Jest ona najczęściej stosowana w symbolach GS1 Data Matrix oraz większych jednowymiarowych symbolach takich jak GS1-128. GS1 Digital Link URI zawiera dokładnie takie same identyfikatory, jednak zapisane za pomocą adresu URL, zoptymalizowanego dla aplikacji danych przesyłanych w sieci za pomocą adresu URL, który jest zoptymalizowany dla aplikacji korzystających z danych online. W tym przypadku, nazwa domeny w adresie URL nie stanowi części identyfikatora.
Obie składnie wykorzystują numeryczną formę typu identyfikatora. Tym samym, “01” stosuje się raczej w odniesieniu do “GTIN” gdyż ten zapis jest bardziej wydajny, zwłaszcza w kodach kreskowych.
A co w przypadku, gdyby do paszportu produktowego zastosowano scentralizowane repozytorium? W tym modelu wszystkie produkty opatrzone są dodatkowym identyfikatorem przeznaczonym dla cyfrowego paszportu produktowego, bez względu na rodzaj identyfikatora produktu, np. kodu kreskowego GS1. Wszystkie dane produktowe są przechowywane w jednej bazie danych, obsługiwanej przez jednego operatora paszportu, a producenci zobligowani są wprowadzać tam stosowne dane.
Rysunek 7. Scentralizowany model (niezalecany)
Podejście to jest atrakcyjne, gdyż pozwala na zawarcie jednej umowy tylko z jednym usługodawcą, który może uzyskać certyfikację oficjalnego źródło informacji. Łatwo można sobie wyobrazić logo Cyfrowego Paszportu Produktowego umieszczone obok kodu QR. Konsumenci zorientują się, że to właśnie ten kod QR należy zeskanować w celu uzyskania dostępu do Cyfrowego Paszportu Produktowego. Możliwe, że w tym modelu można by uwzględnić kilka usługodawców Paszportu, z których każdy specjalizowałby się w konkretnym sektorze. Takie podejście jednak ma kilka znaczących wad.
Kod QR identyfikuje zdarzenie rejestrowania danych przez połączenie się z Cyfrowym Paszportem Produktowym, a nie z produktem. Nie będzie to przydatne stronom trzecim i będzie mieć zastosowanie gdy połączenie z usługą będzie obsługiwać i stosować jego pierwotny wzór i będzie mieć zastosowanie tak długo, jak działa pierwotna usługa Cyfrowego Paszportu Produktowego i jest on zgodny z pierwotnie zaprojektowanym wzorcem.
Konsumenci mają dostęp tylko do informacji dostarczanej w ramach usługi Paszportu. Dalsze informacje mogą być dostępne online (do wyszukania na własną rękę), ale nie są one powiązane bezpośrednio z towarem, gdyż nie ma nierozerwalnego połączenia pomiędzy produktem a jego paszportem.
Producenci będą traktować wydawanie Cyfrowego Paszportu Produktowego jako nieprzyjemny obowiązek, czasochłonny “koszt prowadzenia biznesu”, który odbiera im możliwość prowadzenia działań marketingowych lub budowania relacji z klientami.
Operator usługi Paszportu będzie za to bardzo zadowolony, gdyż w praktyce będzie kontrolować cały proces. W przypadku zmiany usługodawcy może pojawić się okres inercji, z którą będzie trzeba się zmierzyć, zwłaszcza w odniesieniu do będących już w obiegu identyfikatorów starego operatora – wgląd w Paszporty może być utrudniony.
Usługa świadczona przez jednego usługodawcę stanowi potencjalnie źródło kompleksowej awarii oraz jest praktyką monopolistyczną.
Scentralizowana usługa danych będzie dużą, nieporęczną kopią danych posiadanych przez sam podmiot gospodarczy, a nie nowy odmienny zestaw danych, a nie oryginalnym zbiorem danych. Z tego też powodu, dane tam zawarte mogą łatwo się zdezaktualizować, gdyż zmiany dokonane przez podmiot gospodarczy mogą być nie zostać odzwierciedlone w kopii.
Zarządzanie kopią danych, która będzie mieć wiele kopii zapasowych, wiąże się z koniecznością wykorzystania dodatkowej infrastruktury IT, co z kolei pociąga za sobą konieczność instalacji dodatkowego sprzętu oraz większego zużycia energii.
GS1 Digital Link to otwarty standard, który definiuje sposób kodowania identyfikatorów produktowych (GTIN), a także lokalizacji oraz organizacji (GLN) w formie adresu URL. GS1 Digital Link bazuje w całości na już istniejących i sprawdzonych technologiach internetowych, takich jak Linked Data. Digital Link wyróżnia to, że identyfikator jest niezależny od nazwy domeny internetowej, która też stanowi część adresu URL.
https://example.com/01/
Rysunek 8. GTIN, numer zakodowany w typowym kodzie kreskowym, zawarty w adresie URL.
Nazwa domeny “example.com”, widoczna na Rysunku 8 zastępuje każdą nazwę domeny. Identyfikator produktu pozostaje niezmieniony bez względu na to, czy domena jest własnością podmiotu gospodarczego, sprzedawcy detalicznego czy może strony trzeciej. Jest to niezmiernie istotne, gdyż daje pewność, że identyfikowany jest produkt, a nie usługa danych. Cyfry “01” przed identyfikatorem GTIN są jednak kluczowe, gdyż informują o tym, że to, co następuje potem to numer GTIN a nie np. GLN czy SSCC. Poza identyfikatorem GTIN, standard GS1 Digital Link umożliwia włączenie wielu innych identyfikatorów, np. numeru partii, numeru seryjnego czy daty ważności.
| GTIN + numer partii (01 wskazuje na GTIN, 10 wskazuje na partię) | https://www.example.com/01/9506000134369/10/JSKLA87 |
| GTIN + numer seryjny (01 wskazuje na GTIN, 21 wskazuje na numer seryjny) | https://www.example.com/01/9506000134369/21/kla982hs |
| GTIN + numer partii + numer seryjny (01 wskazuje na GTIN, 10 wskazuje na partię, 21 wskazuje na numer seryjny) | https://www.example.com/01/9506000134369/10/JSKLA87/21/kla982hs |
Tabela 1. Przykłady GS1 Digital Link URI zawierających różne identyfikatory GTIN oraz inne identyfikatory.
Ponadto, standard GS1 Digital Link definiuje sposób w jaki towar może być połączony z innymi zasobami, bez względu na to gdzie te by się znajdowały. Może to oczywiście być Cyfrowy Paszport Produktowy.
Rysunek 9. Model GS1 Digital Link, w którym produkt jest połączony z wieloma różnymi źródłami stosownym informacji.
Rysunek 9 pokazuje schemat działania programu rozpoznającego nazwy, który – ogólnie mówiąc – zapewnia połączenie pomiędzy identyfikatorem a źródłem (lub źródłami) informacji na jego temat. W programie nie przechowuje się informacji o samym produkcie, a jedynie adres każdej informacji. Linki te można wpisywać ręcznie, aby człowiek lub komputer byli w stanie odnaleźć adres URL dla określonego typu informacji.
Resolver to nie scentralizowana usługa, a raczej sieć programów rozpoznających, które łączą się ze sobą pomocą wspólnego interfejsu API. Zapytanie można wprowadzić w każdym węźle sieci – zostanie ono przekierowane do właściwej informacji, bez względu na jej lokalizację – nawet przy użyciu wielu programów, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Proces ten nie jest technicznie skomplikowany. Program rozpoznający nazwy jest zgodny ze standardem GS1 Digital Link i jest to zasadniczo zwyczajny serwer internetowy wyposażony w dodatkowe funkcje umożliwiające zrozumienie identyfikatorów GS1. Bazuje on na dobrze utrwalonych założeniach oraz technikach, które nie są obce osobom zaznajomionym z budową witryn internetowych oraz aplikacji mobilnych. Proces nie konsumuje nadmiernej ilości energii, gdyż dane nie są zduplikowane w różnorodnych węzłach w czasie rzeczywistym (jak w przypadku blockchaina). GS1 udostępnia wszystkie linki zgromadzone w programie w postaci zestawu danych. Inne programy rozpoznawania nazw klienta DNS mogą je przetwarzać, aby uniknąć sytuacji, w której stałyby się zapalnikiem awarii całej sieci.
We wszystkich czterech wspomnianych scenariuszach z cyklu życia wkrętarki użytkownik szuka konkretnej informacji, bez względu na to, czy dane są odczytywane automatycznie czy raczej w formacje przewidzianym tylko dla człowieka. Najprawdopodobniej chodzi o ten sam zestaw danych, który producent chce udostępnić użytkownikowi w odpowiedzi na zapytanie “powiedz mi więcej o tym produkcie”. Architektura GS1 wspiera ten proces za pomocą domyślnego linku. Zazwyczaj jest to strona z ogólnymi informacjami produktowymi. Aby otrzymać informacje prosto od producenta, konsumenci skanują kod QR za pomocą smartfona i nie muszą instalować osobnej aplikacji.
W opisanej powyżej podróży klienta konsument wykonuje konkretne czynności skanując kod po raz pierwszy. Wykorzystanie bardziej wyspecjalizowanego narzędzia – aplikacji mobilnej, która wyszuka dane o wielu różnych produktach i je porówna – jest więc jak najbardziej uzasadnione. Cyfrowy Paszport Produktowy sprawdziłby się w przypadku, gdy to konsument jest inicjatorem działania. W takich przypadkach wymaga się, aby dostępne informacje były interoperacyjne, możliwe do odczytania przez urządzenia, a nie zapisane w dowolny sposób, uniemożliwiający ich automatyczne odczytanie. GS1 stanowczo zaleca aby Cyfrowy Paszport Produktowy zawierał dane możliwe do odczytu przez urządzenia. Informacje zapisane w formacie czytelnym dla człowieka są generowane z tych danych przez aplikacje konsumenckie.
Dla przykładu, dane do odczytu mogłyby zawierać:
| Wartość | Miara |
|---|---|
| Szacunkową ilość CO2 podczas produkcji | 0,5 kg |
| Szacunkową ilość CO2 podczas pakowania | 0,3 kg |
| Szacunkową odległość pokonaną drogą powietrzną | 0 km |
| Szacunkową odległość pokonaną drogą morską | 20 600 km |
| Szacunkową odległość pokonaną transportem kołowym | 500 km |
| Wagę brutto | 450 g |
W przypadku gdy regulatorzy zażądają bardziej dokładnych lub innych danych, niż zaprezentowane powyżej, system to odzwierciedli w wymaganiach.
Drugie skanowanie kodu QR w podróży konsumenta nie stanowi problemu, ponieważ informacje do odczytu przez człowieka są wystarczające. Z drugiej strony można sobie wyobrazić takie rozwiązania jak mapa lokalizacji, do której produkt może być przypisany w celu naprawy lub recyklingu. Zatem nie należy traktować informacji do odczytu przez człowieka jako dokumentu statycznego.
Z punktu widzenia inżynierii, dwukrotne skanowanie kodu QR przez podmiot zajmujący się recyklingiem niczym nie różnią się od skanowania kodu przez klienta w celu porównania produktów. Tak, jak w przypadku pierwszego skanu, należy zacząć od produktu a następnie dotrzeć do bardziej wyspecjalizowanej informacji o produkcie. Dane te mogą być zawarte w Paszporcie, choć równie dobrze mogą być umieszczone gdzieś indziej – wszystko zależy od konkretnych danych wprowadzanych do Paszportu, które mogą się różnić między sobą w zależności od branży. Droga od towaru do poszukiwanych informacji jest elastyczna, choć wspólny mianownik stanowi w tym przypadku tożsamość produktu, a nie tożsamość danych.
Jako organizacja wspierająca standaryzację, GS1 nie opracowuje aplikacji mobilnych. Jednak jesteśmy przekonani, że dzięki GS1 Digital Link konsument może korzystać z bazy danych bez specjalistycznego wsparcia. Bardziej wyspecjalizowane zapytania o dane będą wymagać stworzenia osobnej aplikacji, jednak w każdym przypadku skanowany będzie ten sam nośnik danych, ten, który identyfikuje produkt, a nie informację, która jest poszukiwana.
Lista wymaganych standardów lub ważniejszych, spośród tych wspomnianych w dokumencie:
ISO/IEC 15458 (identyfikatory GS1 GTIN, GLN, SSCC, GIAI, GRAI)
ISO/IEC 15418 (Identyfikatory Zastosowań GS1)
ISO/IEC 6523 (Identyfikatory GLN oraz GTIN)
ISO/IEC 15420 (kody kreskowe EAN/UPC)
ISO/IEC 15417 (kody kreskowe GS1 128)
ISO/IEC 16022 (Data Matrix)
ISO/IEC 19987 (EPCIS)
GS1 Digital Link
GS1 Web Vocabulary
schema.org
W3C Linked Data
